Büyüme Sancısı

Aslında doğduğumuzdan beri çok benzer şeyleri deneyimliyoruz. Dişleri yeni çıkan bir bebeği düşünün. Hem ağrıdan, hem ne yaşadığını bilmediğinden kesintisiz ağlıyor. O dişler onun için çok kıymetli aslında ama bu sürecin farkında değil. Biraz daha büyüyünce ergenlik çağında boyu uzadığı için bacakları ağrımaya başlayacak. İşte büyüme sancısının farklı bir çeşidi. 

Ergenlik bitip de yetişkinliğe doğru geçilmeye başlandığında fiziksel büyüme durma noktasına geliyor ama acılar bitmiyor, şekil değiştiriyor. Artık fiziksel değil psikolojik olarak büyüyoruz. Küçük bir bebekken anlamalıydık aslında, büyümek sancılıdır. Bazen küçük bazen büyük bir sürü sorun yaşayıp atlatmaya çalışıyoruz. Her levelda topladığımız altınlar kadar büyüyoruz.

Bir bebeğin diş çıkarma süreci ne kadar sancılıysa en az o kadar sancılı oluyor psikolojik büyüme süreci de. Ama bu kez ebeveynimiz de biziz. Eskiden çok ağlayan bebeklerin ağzına rakı sürdüklerinde nasıl sessizleşiyorlarmış değil mi? Ya da şimdilerde eline bir tablet vermek de aynı işi görüyor. Bunu psikolojik büyüme sürecinde de yapmak mümkün. Bu acıyla yüzleşmemek için türlü yollar denenebilir, belki bağımlılık yapıcı maddeler belki de hiç düşünmeden ilişki yaşanan insanlar. Ama bunlar, bebeğin ağzına sürülen rakı gibi anlık etki gösterse de uzun vadede çok zararlı dönüşleri olabilecek şeyler. Pek çok ebeveyn çocukları acı çektiğinde yanlış kararlar verebiliyor. Yetişkinlikteki psikolojik büyüme sürecinde de kendi kendimizin ebeveyni olduğumuz için verdiğimiz kararları sorguluyoruz hep. Cevabı hiçbir zaman bilemeyeceğiz ama. 

Bu kişisel cehennemimizden çıkmaya karar verip gerçeklerle yüzleştikten sonra yola devam edebilmek de büyümenin tanımı olsa gerek. 

Ben kendi kendimin helikopter ebeveyni olduğum için verdiğim kararları sürekli sorguluyor, doğru kararı ararken kendimi deliye döndürüyorum. Ama dünya öyle işlemiyor Şulecim, sen kararlarını sorgularken çocuk büyüyor ve yeni bir büyüme sancısıyla burun buruna geliyor...