Merhaba 22. Yaşım
Sana da merhaba dermiş, ödüm kopar vallahi.
Saat 03.38 itibariyle, ki bu neredeyse 22 yıl önce bugün bu saatlerde gerçekleşen doğumuma tekabül ediyor, hayatımı sorguluyorum sayende.
Arkadaşlarımdan ayrılıp yalnız kaldığım anda, yatağa kendimi fırlattım ve kafa radyomda Müslüm Gürses'in sesinden "Tutamıyorum Zamanı" çalmaya başladı. Hatta şuraya link koydum, buyrun sizin kafanızda da çalsın. Başta nedenini fark etmesem de düşündükçe kafa radyomun programcısının neden bu şarkıyı seçtiğini anladım.
Yatağa kendimi fırlattığım ana geri dönelim. Sevdiğim arkadaşlarımla güzel bir gün ve gece geçirdikten sonra yatağa kendimi biraz buruk fırlattım. Kafamın bir yerlerinde sürekli küçüklüğümü yaşamaya devam ediyorum. Çocukluğum, Kanal D'nin Şans Kapıyı Kırınca'yı yayımlaması gibi bininci kez kafamda dönüyor. Ya geçmişte ya da gelecekte yaşayan biri olarak şimdiyi düşündüğüm nadir anlardan birindeydim. Ne ara 22 yaşına geldiğimi, ne ara iş hayatına atılmama ramak kaldığını, ne ara hastalıklarla uğraşmaya başladığımı, ne ara çevremdekilerin ölümünü düşünmekten fobi derecesinde kaygılandığımı, ne ara mezun olacak arkadaşlarımı bir daha çok az göreceğimi düşünüp hüzünlenecek yaşa geldiğimi düşündükçe burnum sızlamaya başladı.
7 yaşındaki Şule'nin, 10 yaşındaki ve 14 yaşındaki Şule'nin hatta 18 yaşındaki Şule'nin bile 22. yaş için çok değişik hayalleri vardı. Tabi her şey hayallerdeki gibi yürümüyor ama istediğimin ne kadarı oldum, öğrenmek istediklerimin ne kadar peşinden koştum, sevdiklerime ne kadar sevgimi gösterdim, ne kadar kaliteli vakit geçirdim diye düşündükçe çok az yaşamışım gibi geliyor.
Hiç öyle new years resolution gibi şeyler yapan biri olmadım ama bir şeyi(mi) beğenmiyorsam değiştirmeye çalıştım. Diliyorum ki bu sene, yoğunluğu bahane ederek sevdiğim şeylerin kıymetini bilemediğim bir yıl olmasın. Bu sene, zamanı bir yerlerinden tutabileyim.
Saat 03.38 itibariyle, ki bu neredeyse 22 yıl önce bugün bu saatlerde gerçekleşen doğumuma tekabül ediyor, hayatımı sorguluyorum sayende.
Arkadaşlarımdan ayrılıp yalnız kaldığım anda, yatağa kendimi fırlattım ve kafa radyomda Müslüm Gürses'in sesinden "Tutamıyorum Zamanı" çalmaya başladı. Hatta şuraya link koydum, buyrun sizin kafanızda da çalsın. Başta nedenini fark etmesem de düşündükçe kafa radyomun programcısının neden bu şarkıyı seçtiğini anladım.
Yatağa kendimi fırlattığım ana geri dönelim. Sevdiğim arkadaşlarımla güzel bir gün ve gece geçirdikten sonra yatağa kendimi biraz buruk fırlattım. Kafamın bir yerlerinde sürekli küçüklüğümü yaşamaya devam ediyorum. Çocukluğum, Kanal D'nin Şans Kapıyı Kırınca'yı yayımlaması gibi bininci kez kafamda dönüyor. Ya geçmişte ya da gelecekte yaşayan biri olarak şimdiyi düşündüğüm nadir anlardan birindeydim. Ne ara 22 yaşına geldiğimi, ne ara iş hayatına atılmama ramak kaldığını, ne ara hastalıklarla uğraşmaya başladığımı, ne ara çevremdekilerin ölümünü düşünmekten fobi derecesinde kaygılandığımı, ne ara mezun olacak arkadaşlarımı bir daha çok az göreceğimi düşünüp hüzünlenecek yaşa geldiğimi düşündükçe burnum sızlamaya başladı.
7 yaşındaki Şule'nin, 10 yaşındaki ve 14 yaşındaki Şule'nin hatta 18 yaşındaki Şule'nin bile 22. yaş için çok değişik hayalleri vardı. Tabi her şey hayallerdeki gibi yürümüyor ama istediğimin ne kadarı oldum, öğrenmek istediklerimin ne kadar peşinden koştum, sevdiklerime ne kadar sevgimi gösterdim, ne kadar kaliteli vakit geçirdim diye düşündükçe çok az yaşamışım gibi geliyor.
Hiç öyle new years resolution gibi şeyler yapan biri olmadım ama bir şeyi(mi) beğenmiyorsam değiştirmeye çalıştım. Diliyorum ki bu sene, yoğunluğu bahane ederek sevdiğim şeylerin kıymetini bilemediğim bir yıl olmasın. Bu sene, zamanı bir yerlerinden tutabileyim.
Yorumlar
Yorum Gönder