hello

deneme.. bir iki üç... öhm öhm... alo alo, muhterem samiin... (istanbul radyosu'nun ilk anonsu... benim beyin çöplüğümden nadide bir parça...) yazmanın benim için çok rahatlatıcı ve doğal bir yanı vardı. o yana ne oldu, ben neden yazamaz oldum bir süredir bunu düşünüyorum. lisenin ilk yıllarından bu yana bloglar yazar, tweetler atar, hatta instagram paylaşımlarımın altına bile uzun uzun yazılar döşerdim. hatırlayanınız var mıdır bilmem, facebook'un notlar kısmı vardı, oraya bile bir şeyler yazmışlığım vardır. rüya defteri tutardım, bilinç akışı/günlük gibi ayrı bir defterim vardı... hepsinden uzaklaştım. bir tweet bile atasım gelmiyor. kendimi açmak istememek midir bu, yoksa birkaç saniyelik dikey videoları kaydırırken beynimi de oralarda bi yerlerde eritip bitirdim mi bilemiyorum. ama bir süredir kafamı epey meşgul ediyor bu konu. hoş, ne yazacağımı da bilmiyorum ama ne zaman biliyordum ki zaten? gittiğim günübirlik geziyi de izlediğim birkaç bölüm diziyi de yazdığım oluyordu....